ناهید یا زهره دومین سیاره منظومه شمسی (به ترتیب فاصله از خورشید) است. دارای ابرهای کلفتی است که سطح آن را غیر قابل رویت می‌کند و قسمت زیادی از گرمای خورشید را جذب می‌کند. این جذب اضافی گرما، که به سبب پدیده گلخانه‌ای صورت می‌گیرد، گرمای متوسط آن‌را بیشتر از هر سیاره دیگری در سامانه خورشیدی کرده است. زهره از خیلی جهات شبیه زمین است. ناهید دارای آتشفشانهای فعال، "ناهید‌لرزه" و کوهواره است. تفاوت بزرگ ناهید با زمین جو آن است که آن را آنقدر گرم کرده است که در آن زندگی غیر ممکن است (دمای میانگین ۴۴۹ سانتی گراد).

ناهید قمر ندارد.

چون ناهید و زمین اندازه تقریباً یکسانی دارند آن‌را خواهر زمین نامیده اند. سالها دانشمندان فکر می‌‌کردند که در ناهید گیاهان و جانواران و حتی موجوداتی شبیه انسان وجود دارند. اکنون می‌دانیم به علت گرمای بسیار زیاد زهره در آن حیات وجود ندارد. نگاه اجمالی

ناهید یکی از سیاره‌هایی است که می‌توان آن را به آسانی در آسمان پیدا کرد. ناهید گاهی "ستاره شام" نامیده می‌شود. این سیاره درخشان بیش از هر سیاره دیگر، به زمین نزدیک می‌شود و در نزدیکترین نقطه به 42 میلیون کیلومتری ما می‌رسد. در روشنترین حالت، پس از ماه، درخشنده‌ترین جرم آسمانی است. هنگام طلوع خورشید در مشرق دیده می‌شود و هنگام غروب خورشید در مغرب. شعاع ناهید نزدیک به 6100 کیلومتر و چگالی آن 501 گرم بر سانتی‌متر مکعب است.

اورانوس هفتمین سیاره از نظر نزدیکی به خورشید وچهارمین سیاره از نظر اندازه‌است . اورانوس هر ۸۴ سال و ۷ روز یک بار به دور خورشید می‌گردد و همچنین هر ۱۰ ساعت و ۴۸ دقیقه یک دور به دور خودش می‌چرخد. اورانوس دارای ۵ قمر به نام‌های میریندا، آریل، آمبریل، تیتانیا و ابرون است. این سیاره را ویلیام هرشل کشف کرد. یکی از سیارات نه گانه منظومه شمسی که از لحاظ بعد فاصله اش نسبت به خورشید در ردیف هفتم پس از زحل قرار گرفته‌است فاصله متوسط این سیاره تا خورشید2800000000 کیلو متر و63 بار از کره زمین بزرگ‌تر است. کره اورانوس دارای 4 قمر است که دور آن در گردشند و باسامی: آریل امبریل تیتانیا ابرون خوانده می‌شود. اورانوس در13 مارس سال 1781 میلادی به‌وسیله منجمی به نام هرشل کشف گردید. این سیاره با چشم بدون سلاح بدون زحمت دیده می‌شود و از ستارگان قدر ششم است و یکدور حرکت انتقالیش بدور خورشید84 سال طول می‌کشد. محور حرکت وضعی این سیاره کاملاً با مدار حرکت انتقالیش منطبق است و از این لحاظ وضع مشخصی را در منظومه شمسی دارد.

دید کلی

شهاب یک ذره کوچکی است که معمولا به اندازه یک دانه شن بوده و در فضای بین سیاره‌ای حرکت می‌کند. چنانچه با زمین برخورد نماید، به علت سرعت زیادش در اثر اصطکاک با هوا تا حد سفید شدگی گرم می‌شود و مولکولهای گازی را یونیزه کرده و باعث تشعشع نور می‌شود. تقریبا تمام شهابها قبل از اینکه به سطح زمین برسند، تحلیل می‌روند و بعضی اوقات یک شهاب بزرگ و بسیار روشن در آسمان ظاهر می‌شود که ممکن است در حین پرواز شکسته شده یا حتی منفجر گردد.

سرعت شهاب

سرعت یک شهاب نسبت به یک ناظر زمینی ، جمع سرعت مداری شهاب و زمین است. زمین در روی مدار بیضی خود با سرعت متوسط 30 کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کند (حرکت انتقالی زمین). چنانچه یک شهاب در یک مدار سهمی شکل حرکت کند، سرعت آن در نزدیکی زمین تقریبا 42 کیلومتر در ثانیه است. در صورتی که سرعتهای دو مدار در خلاف جهت یکدیگر باشد، سرعت نسبی شهاب در موقع ورود به جو زمین برابر 72 = 30 + 42 کیلومتر در ثانیه است.

سنگهای آسمانی

شهابها پس از ورود به جو زمین سریعتر از مولکولهای هوا حرکت می‌کنند. وقتی که به طرف زمین می‌آیند، هوا را در جلو خود فشرده کرده و به اندازه‌ای گرم می‌شوند که لایه سطحی آنها ذوب گردیده و از بین می‌روند. اغلب شهابها قبل از رسیدن به زمین کاملا نابود می‌شوند. آنهایی که به زمین می‌رسند، به نام سنگ آسمانی (شهاب سنگ) معروفند.

سنگهای آسمانی بسیار کوچک

اصطلاح سنگهای آسمانی بسیار کوچک به شهابهایی اطلاق می‌شود که به اندازه‌ای کوچک هستند که بدون هیچ تخریبی از جو زمین عبور می‌کنند. اندازه چنین ذراتی در حدود 3 یا 4 میکرون است.

حفره‌های شهابی

در صبح 12 فوریه 1947 یک سنگ آسمانی در دامنه‌های صخره‌ای در شرق سیبری سقوط کرد. هیئت اعزامی به سرپرستی وی. جی. فسنکوف (V. G. fessenkov) بیش از 100 حفره بزرگ و کوچک که بزرگترین آنها عمقی در حدود 15 تا 20 متر و قطر 40 متر داشت، پیدا کردند. جرم شهابهایی که برای بوجود آمدن حفره‌های شهابی کافی باشند، در حدود 10⁹ گرم و حجم آن تقریبا 10 متر مکعب است.

پلوتون از هنگام کشف در ۱۹۳۰ (میلادی) تا ۲۴ اوت ۲۰۰۶ نهمین سیاره منظومه شمسی بود. اما اکنون بنا بر تعریف نوین اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی یک سیاره کوتوله و همچنین به عنوان نمونه اول از رده جدید اجرام فرا نپتونی است.

پلوتون مداری غیرعادی دارد بطوری که در مدتی مدارش از نپتون به خورشید نزدیکتر میشود. قمر آن کارن (Charon) است که بیشتر شبیه یک جفت برای سیاره است تا یک قمر.

نحوه کشف

در سال ۱۸۹۴ در آریزونای آمریکا اخترشناسی به نام پرسیوال لاول رصدخانه لاول را بنا نهادودر آن به جست وجو برای یافتن سیاره جدید آغاز کرد.او محل پلوتون را بامحاسبه اثر جاذبه اش بر روی نپتون و اورانوس پیدا کرد ولی بدون یافتن سیاره جدید در سال ۱۹۱۶ در گذشت.جوانی با نام کلاید تومباو که در رصدخانه لاول کار می کرد جستجو برای یافتن این سیاره را ادامه داد .تومباو در ۱۸ فورییه ۱۹۳۰ با مقایسه دو عکس متوجه تغییر مکان منبع نوری در این دو عکس شد که همان سیاره پلوتو بود.

نپتون هشتمین سیاره در سامانه خورشیدی است (از لحاظ فاصله از خورشید). هسته این سیاره سنگین (چگالی ۱٫۶ نسبت به آب) و از جنس سنگ و یخ است. هشت ماه (قمر) برای این سیاره شناخته شده‌اند. اتمسفر این سیاره بیشتر از هیدروژن و هیلیم تشکیل شده و در آن ابر تشکیل میشود. فاصله نپتون از خورشید ۳۰٫۱ AU است و زمان یک دوران کاملش به دور خورشید برابر با ۱۶۴٫۸ سال زمینی میباشد. جرم این سیاره ۱۷٫۱ بار بیشتر از جرم زمین است (۱٫۰۲E۲۶ kg ) و شعاع آن ۳٫۹ بار بزرگتر از شعاع زمین (۲۴،۷۶۴ km). شتاب جاذبه در سطح نپتون ۱٫۱۹g است و دمای آن حدود ۶۰K، محور قطبی نپتون ۳۰ درجه انحراف دارد.

بهرام یا مریخ چهارمین سیاره دور از خورشید در سامانه خورشیدی ماست. جو بهرام سرخ‌فام است و در آسمان شب از زمین نیز سرخی آن دیده می‌شود. کره بهرام دو ماه کوچک به نام‌های فوبوس و دِیموس دارد که ریخت ظاهری بهم‌ریخته و عجیبی دارند. این دو ماه احتمالاً شهابسنگ‌هایی هستند که در مدار بهرام گیر افتاده‌اند.

بهرام، سیاره سرخ فام منظومه شمسی، نصف زمین قطر دارد و مساحت سطح آن برابر با مساحت خشکی‌های روی زمین است. درست مانند زمین، یخ‌های قطبی، دره‌های عمیق، کوه، غبار، طوفان و فصل دارد. در دشت‌های آن مانند ماه، گودال‌های برخوردی حاصل برخورد سنگ‌های آسمانی دیده می‌شود. با وجود اندازه کوچکش، بلندترین کوه و بزرگ‌ترین دره منظومه شمسی در این سیاره پیدا شده‌است.

جوّ زمین شامل ۷۷ درصد نیتروژن و ۲۱ درصد اکسیژن است. درحالی که در جو مریخ ۹۵ درصد دی اکسید کربن و فقط ۲۰ درصد اکسیژن وجود دارد. جو سیاره سرخ بسیار رقیق است، به طوری که برسطح سیاره فشار جوی معادل یک صدم فشار جو زمین در سطح دریاست. علاوه بر این جو مریخ محافظ خوبی در برابر تابش‌های مرگبار فضایی نیست.

به دلیل رقیق بودن «هوای» مریخ، دمای هوا به سرعت تغییر می‌کند. مثلاً فقط لحظاتی پس از طلوع خورشید دما در سطح بیش از ۲۰ افزایش می‌یابد. جالب تر آنکه در هر لحظه دمایی که پای شما احساس می‌کند (هوای نزدیک سطح) با دمای هوای اطراف سر شما ممکن است تا ۲۰ درجه اختلاف داشته باشد. به این ترتیب اگر روی استوای مریخ باشید، دمای سطح ۲۰ درجه سلیسیوس و دمای اطراف سر شما صفر درجه‌است.

مریخ. نام ستارهٔفلک پنجم از ستاره‌های خنس و آن را بهرام نیز گویند، منحوس و دال بر جنگ و خصومت و خونریزی و ظلم است. (منتهی الارب). کوکبی است از جملهٔسبعهٔسیاره و در آسمان پنجم است. (برهان). ستاره‌ای است از خنس، گویند سبب تسمیهٔآن سرعت سیرش است و برخی گویند بسبب رنگ زرد و سرخ آن است که شبیه مرداسنج (مردار سنگ) باشد. (از اقرب الموارد). چهارم کوکب سیار در عالم شمسی که بهرام نیز گویند و به اعتقاد بطلمیوس کوکب سیاری که در آسمان پنجم واقع شده‌است. (ناظم الاطباء). از کواکب سبعهٔسیاره‌است و مأخوذ از مرخ و آن درختی است که از چوب آن آتش‌زنه سازند و سبب تسمیهٔآن تشبیه به آتش است از نظر سرخی، و گویند مریخ در لغت عبارت از تیر بدون پر است که در حرکت خود پیچ و تاب میخورد و ستارهٔمذکور نیز بسبب به چپ و راست رفتن در حرکت بدین نام خوانده شده مریخ در فلک پنجم است و فاصلهٔآن از زمین سه هزار هزار و نهصد هزار و دوازده هزار و هشتصد و شصت و شش میل است. (از صبح الاعشی ج ۲). از کلدانی مَرداخ، و شاید اصل مرداخ نیز فارسی باشد، یا فارسی و کلدانی از مرد (رجل) و آک به‌معنی اسب به فارسی یا به کلدانی. یکی از پیکرهایی که یونانیان باستان برای مریخ می‌پنداشتند اسب بود، و واژه مارس از همین مریخ آمده‌است یعنی مرداخ و مرداس نامی است که به پدر ضحاک میداده‌اند و این نام در میان عرب بسیار است.

نام‌های دیگر بهرام در زبان عربی: مریخ، بِخون. کوکب القاهر. غضبان. حصار. ترک فلک. (دهار). ترک معربد. نحس اصغر. خانس. خنس. سیارة. کانسر. (دهار). در کتاب‌های قدیمی فارسی آن را فلک شحنهٔپنجم و سایس رواق پنجم نیز نامیده‌اند.